Opis pracy
W starożytności piękno pojmowano jako wartość stałą. Było ono kanonem, czymś niezmiennym, nienaruszalnym, idealnym. Do niego wszyscy dążyli, o nie zabiegali, nim żyli. Na początku tymi kategoriami zajmowali się filozofowie. To oni właściwie pierwsi zaczęli zastanawiać się nad właściwą istotą piękna, nad jego charakterem i zależnością od czasu. Sofiści, którzy byli jednymi z pierwszych filozofów, uważali - tak jak współczesny człowiek - że piękno jest wartością zmienną i zależną zarówno od czasu, jak i od warunków zewnętrznych. Uważali, że "wszystko płynie", tak więc stałych niezmiennych i wiecznych po prostu nie ma. Nie mógł się z tym zgodzić Sokrates. Nie umiał tego zaakceptować. Uważał on, że, owszem, istnieją wieczne i ponadczasowe reguły mówiące o tym, co jest dobre, a co złe, co etyczne i zgodne z naturą świata, a co wbrew tej naturze, w końcu co piękne, a co nie do przyjęcia. Sądził, że poznać te kanoniczne wartości może człowiek tylko za pomocą rozumu, a piękno ukryte jest w naszym wnętrzu. Prowadzi do niego zachowanie cnoty, życie w zgodzie z wartościami etycznymi, moralnymi i dbałość o te wartości.
Praca skupia się na problematyce piękna, jego rozumieniu i znaczeniu w kulturze oraz literaturze antycznej. Przedstawiono definicje pojęcia piękna, jego znaczenie w teatrze i sztuce.