Przeciwprzeniesienie w psychoterapii grupowej

W literaturze psychologicznej traktującej o problemach związanych z psychoterapią indywidualną i grupową wiele miejsca poświęca się kwestiom związanym z pacjentami, natomiast niewiele miejsca poświęca się problemom terapeutów.

Praca ta zwierająca studium przypadku przeciwprzeniesienia w terapii grupowej jest próbą wypełnienia tej luki oraz przełamania stereotypowych wyobrażeń na temat negatywnej roli przeciwprzeniesienia w procesie terapeutycznym.

Praca składa się z dwu części. W części pierwszej (teoretycznej) został przedstawiony zarys zasad terapii grupowej według najważniejszych szkół terapeutycznych: psychoanalitycznej, analizy transakcyjnej, humanistycznej, teorii pola, poznawczo – behawioralnej, eklektycznej i systemowej, drugi rozdział poświęcono charakterystyce przeciwprzeniesienia w ujęciu klasycznym i totalistycznym, przedstawiono również typologie przeciwprzeniesień. Część empiryczna zawiera analizę relacji między trenerką i uczestniczką warsztatów socjoterapeutycznych. Rozważano problem znaczenia przeciwprzeniesienia dla relacji terapeutycznej, materiał do analizy zebrano w oparciu o metody jakościowe – obserwację i introspekcję. Rozdział empiryczny zawiera opis warsztatu terapeutycznego, charakterystyki osób wchodzących w interakcję, opis zastosowanych metod badawczych, analizę materiału oraz wnioski.

Ostateczna konkluzja niniejszej pracy mówi, że przeciwprzeniesienie może być w pełni uświadomione, mieć konstruktywny wpływ na proces terapeutyczny oraz dawać szanse na rozwój osobisty i zawodowy.