Opis pracy
Rozpad ZSRR, który nastąpił wraz z początkiem lat 90tych przyczynił się do wzrostu aspiracji o charakterze narodowowyzwoleńczym. Zapoczątkowany przez Litwę ruch niepodległościowy szybko przeniósł się na tereny Gruzji, jednak leżące w jej obrębie prowincje Osetii Południowej, Abchazji i Adżarii nie uznawały zwierzchnictwa Tbilisi. Zaostrzenie konfliktu z południową Osetią nastąpiło 10 grudnia 1990roku wraz z ogłoszeniem przez Radę Najwyższa Gruzji likwidacji Południowoosetyjskiego Okręgu Autonomicznego. Sprzeciw separatystów wobec decyzji podjętej przez gruzińskie władze doprowadził do wybuchu wojny, która trwała do 14 lipca 1992r. Zbuntowane prowincje Gruzji od początku istnienia konfliktu cieszyły się znacznym poparciem ze strony Rosji. Również w trakcie wojny oddziały wojsk rosyjskich udzielały im sporadycznego wsparcia. Wraz z zakończeniem działań zbrojnych i podjęciem decyzji o zawieszeniu broni południowa Osetia stała się de facto niepodległą republiką, jednak decyzja ta nie jest powszechnie uznawana na arenie międzynarodowej. Do państw, które uważają południową Osetię za niepodległe państwo, należy głównie Rosja, od której Osetia jest zresztą silnie zależna. Względna stabilizacja na obszarze separastycznej republiki trwała do 2004 roku i zakończyła się wraz z wyborem Micheila Saakaszwilego na prezydenta Gruzji. Priorytetem prowadzonej przez Saakaszwilego polityki, oprócz zapewnienia Gruzji członkostwa w NATO, było przywrócenie integralności terytorialnej kraju. Oznaczało to odzyskanie kontroli nad regionami Abchazji, Osetii Południowej i Adżarii. Ponieważ niezależności dwóch pierwszych broniły rosyjskie siły pokojowe doprowadziło to do znacznego pogorszenia stosunków między Gruzją i Rosją. Kumulacja narastającego pomiędzy dwoma państwami konfliktu swoje apogeum osiągnęła w sierpniu 2008roku, kiedy to po miesiącach wzajemnych ostrzeliwań gruzińskie wojsko dokonało zorganizowanego ataku na Południową Osetię. Wówczas Rosja zgodnie z deklarowanym wcześniej ostrzeżeniem rozpoczęła zmasowaną interwencję zbrojną w celu wyparcia Gruzinów z osetyńskiej stolicy Cchinwali. Po tygodniu prowadzenia walk prezydent Saakaszwili podpisał akt porozumienia pokojowego, dzień później to samo zrobił Dimitri Miedwiediew. Mimo zawarcia porozumienia rosyjskie siły zbrojne nadal okupowały gruzińskie miasta i strefę buforową przy granicy abchasko – gruzińskiej. Raport sporządzony przez niezależną komisję międzynarodową stwierdza, że odpowiedzialność za skalę zaistniałego konfliktu zbrojnego ponosi Gruzja, dodaje także, iż za prowadzone miesiącami działania prowokacyjne, które również były pogwałceniem prawa międzynarodowego, winne są obie strony. Za czyny naruszające ogólnie obowiązujące normy prawne uznano także kontynuowanie działań niszczycielskich po podpisaniu przez obie strony porozumienia o zawieszeniu ognia.