Opis pracy
„Uczta” jest jednym z najbardziej znanych dzieł Platona. Okres jej powstania przypada na 384 – 372 r. p. n. e. W starożytności dialog stanowił podstawową formę rozważań filozoficznych, również w „Uczcie” została zachowana struktura wypowiedzi wielopodmiotowej obejmująca kilka poziomów narracji. Wiodącym wątkiem są filozoficzne rozważania na temat Erosa - boga miłości. Przebieg uczty relacjonuje Apollodoros podczas rozmowy z napotkanym przypadkiem przyjacielem. Sam Apollodoros nie uczestniczył w spotkaniu, o wydarzeniach mających miejsce w jej trakcie dowiedział się od Arystodemosa, znajomego Sokratesa. Tytułowa „Uczta” odbyła się kilkanaście lat wcześniej i została wydana przez Agatona, na pamiątkę zwycięstwa podczas Wielkich Dionizji, które w starożytnej Grecji były świętem ku czci boga wina - Dionizosa. Nieodłącznym elementem Dionizji był agon, podczas którego obywał się konkurs na najlepszego dramaturga. Zwycięstwo przypadło Agatonowi, dlatego dzień później wystawił ucztę, której uczestnikami byli, wspomniany wcześniej Arystodemos, Sokrates, Pauzaniasz, Arystofanes, Eryksimachos, Fajdros i Alkibiades. W starożytnej Grecji uczty, zwane sympozjonem, miały charakter spotkań towarzyskich odbywających w specjalnie wydzielonych do tego celu pomieszczeniach. W ich trakcie zaproszeni goście przebywali głównie w pozycji leżącej, degustując przyrządzone potrawy i pijąc wino na cześć Dionizosa. Spotkaniom towarzyszyły pokazy artystyczne oraz dyskusje na filozoficzne tematy. W dialogu Platona każdy z mówców wyrażał pochwałę dla Erosa z perspektywy własnych zainteresowań i wykonywanego zawodu. Ostatni wypowiadał się Sokrates, a jego przesłanie stanowiło relację z rozmowy o miłość przeprowadzonej z kapłanką Diotymą. W końcowej części dialogu narrację podjął przybyły najpóźniej Alkibiades, który wyraził swoje uwielbienie względem osoby Sokratesa.