Ubóstwo w Polsce jako wybrany problem makroekonomiczny

Ubóstwo to jeden z najważniejszych problemów społecznych we współczesnym świecie. Głód i niedożywienie, bariery i nierówności w dostępie do opieki zdrowotnej, edukacji czy kultury, praca dzieci należą do strategii stosowanych przez gospodarstwa domowe o niskich dochodach. Zjawiska te, występujące w różnej formie i określonej intensywności na całym świecie, w Europie czy w Polsce, mają zasadniczy wpływ nie tylko na przyszłość młodego pokolenia, ale także na społeczeństwo, do którego należą.

Wśród przyczyn ubóstwa można wymienić takie, które stanowią indywidualnie o człowieku np. charakter, postawa życiowa, wiek, zdrowie, czy zdolności jak i te niezależne od danej jednostki np. niewydolność systemu społeczno-gospodarczego.

W praktyce najczęściej stosowana jest ekonomiczna definicja ubóstwa. Zgodnie z nią ubóstwo to sytuacja, w której jednostka lub rodzina nie ma wystarczających zasobów ekonomicznych, aby zaspokoić swoje potrzeby. W zależności od zastosowanych kryteriów możemy mówić o ubóstwie absolutnym lub ubóstwie relatywnym. Ubóstwo absolutne to niezdolność jednostki lub rodziny do zaspokojenia podstawowych potrzeb. Poziom ubóstwa jest określany niezależnie od stopnia zaspokojenia tych potrzeb w danym społeczeństwie, natomiast stopień zaspokojenia potrzeb przez innych członków społeczeństwa jest rozpatrywany w kategoriach ubóstwa w sposób relatywny.