Lech Kaczyński jako prezydent RP

Celem pracy jest omówienie działalności politycznej Prezydenta Lech Kaczyńskiego.

Lech Aleksander Kaczyński urodził się w dniu 18 czerwca 1949 w Warszawie, zginął w wieku 60 w katastrofie lotniczej w Smoleńsku, w dniu 10 kwietnia 2010 r. Był on trzecim prezydentem, który został w Polsce wybrany w wyborach powszechnych. Ciekawostką jest fakt, że jego oba imiona - Lech Aleksander - to jednocześnie imiona dwóch poprzednich polskich prezydentów wybranych w wyborach powszechnych - Lecha Wałęsy oraz Aleksandra Kwaśniewskiego.

Lech Kaczyński był pierwszym po II wojnie światowej polskim prezydentem posiadającym gruntowne wykształcenie i stopień naukowy. Był doktorem habilitowanym nauk prawnych, profesorem nadzwyczajnym Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie i Uniwersytetu Gdańskiego, specjalistą w zakresie prawa pracy. W ten sposób nawiązał do tradycji przedwojennych, kiedy to wszyscy trzej polscy prezydenci byli profesorami: Gabriel Narutowicz był inżynierem hydrotechnikiem, profesorem Politechniki w Zurychu, Stanisław Wojciechowski był profesorem Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie i Wyższej Szkoły Handlowej (obecnie Szkoły Głównej Handlowej w Warszawie), natomiast Ignacy Mościcki był profesorem i rektorem Politechniki Lwowskiej, a także profesorem Politechniki Warszawskiej w latach 1925-1926.

Prezydent Lech Kaczyński pozostawił po sobie znaczący dorobek naukowy w zakresie prawa pracy i prawa socjalnego, liczący ok. 50 pozycji - książek, artykułów i glos do wyroków Sądu Najwyższego. To niemało, jeśli zważy się, że poczynając od 1980 r., czyli tuż po obronie pracy doktorskiej, zaangażował się najpierw prawie całkowicie w „Solidarność”, którą współtworzył, a następnie w wielką politykę. Do pracy naukowej i dydaktycznej wracał tylko w nielicznych przerwach między pełnieniem wysokich funkcji państwowych. Ważniejsze od liczby są treść i charakter tych publikacji. Nie ma wśród nich pozycji nieważnych, opisowych lub odtwórczych. Wszystkie - zarówno krótkie glosy, jak i obszerne studia - dotyczą węzłowych zagadnień z zakresu prawa pracy lub prawa socjalnego, o dużym ładunku teoretycznym. Taki charakter miała już rozprawa doktorska, dotycząca swobody kontraktowania w stosunkach pracy w czasie, gdy w praktyce PRL umowa o pracę była traktowana niemal jak umowa adhezyjna. Do tej problematyki w zmienionych warunkach ustrojowych powrócił artykułem w „Państwie i Prawie”. Dużo uwagi w swej pracy naukowej poświęcił źródłom prawa pracy.

Lech Kaczyński jako jeden z pierwszych zabrał głos w sprawie statusu tzw. swoistych źródeł prawa pracy po wejściu w życie Konstytucji z 1997 r. z jej zamkniętym katalogiem źródeł prawa powszechnie obowiązującego. Stojąc na stanowisku, że niepozytywistyczne koncepcje praworządności są w warunkach ustroju demokratycznego pozbawione oparcia, poszukiwał jednocześnie prawnego uzasadnienia dla mocy wiążącej w stosunkach pracy układów zbiorowych pracy i innych autonomicznych aktów prawa pracy - niewymienionych w konstytucyjnym katalogu źródeł prawa. Pracując w nadmorskim Uniwersytecie, zajmował się - zarówno w teorii, jak i w praktyce - źródłami morskiego prawa pracy. Tę specjalistyczną wiedzę spożytkował w pracy (wspólnie z A. Kijowskim i W. Misiewiczem) nad projektem ustawy o pracy na morskich statkach handlowych w żegludze międzynarodowej. Głównie dzięki Jego inicjatywie do ustawy wprowadzono instytucję zakładowego układu zbiorowego pracy, która stanowiła prawne narzędzie wprowadzania korzystniejszych warunków pracy i płacy marynarzy pływających pod polską banderą.

W działalności politycznej Lech Kaczyński od 1977 r. był związany z opozycją demokratyczną jako współpracownik Biura Interwencji KSS KOR, a potem Wolnych Związków Zawodowych w Gdańsku. W sierpniu 1980 r. był doradcą Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego w Stoczni Gdańskiej. Następnie pełnił różne funkcje w NSZZ „Solidarność”. Od 13 grudnia 1981 r. do października 1982 r. był internowany. Po zwolnieniu działał w podziemnych strukturach Solidarności; od początku 1986 r. był członkiem Tymczasowej Komisji Koordynacyjnej, a następnie sekretarzem Krajowej Komisji Koordynacyjnej. Po ponownej legalizacji Solidarności pełnił funkcje: członka Prezydium KKW (1989-1990), a następnie wiceprzewodniczącego Komisji Krajowej (1990-1991), kierującego samodzielnie Związkiem przez pewien czas po wyborze Lecha Wałęsy na Prezydenta RP. Z ramienia Solidarności był członkiem Rady Administracyjnej Międzynarodowej Organizacji Pracy.

Był uczestnikiem obrad Okrągłego Stołu z ramienia „Solidarności”. W dniu 4 czerwca 1989 r. został wybrany na senatora RP. Wraz z bratem Jarosławem i L. Wałęsą byli głównymi architektami rządu OKP, ZSL i SD z T. Mazowieckim na czele. W latach 1991-1993 sprawował mandat posła na Sejm RP, a przez kilka miesięcy 1991 r. był ministrem stanu ds. bezpieczeństwa narodowego w Kancelarii Prezydenta RP. W latach 1992-1995 kierował Najwyższą Izbą Kontroli i był członkiem prezydium Europejskiego Stowarzyszenia Najwyższych Organów Kontroli Państwowej (EUROSAI). Po pięcioletniej przerwie, wykorzystanej na pracę uniwersytecką, wrócił do polityki jako Minister Sprawiedliwości w rządzie J. Buzka. W listopadzie 2002 r. został Prezydentem Warszawy, a w grudniu 2005 r. - Prezydentem Rzeczypospolitej Polskiej. Jego hasłem w kampanii prezydenckiej, realizowanym w czasie pełnienia tego urzędu, była „Solidarna Polska”.

Praca podzielona została na cztery rozdziały. W rozdziale pierwszym omówiona została działalność naukowa i polityczna Lecha Kaczyńskiego do 1989 roku. Rozdział ten zawiera dwa główne zagadnienia: dzieciństwo i czas nauki Lecha Kaczyńskiego oraz działalność naukowa i polityczna Lecha Kaczyńskiego po ukończeniu studiów.

Drugi rozdział pracy przedstawia działalność polityczną Lecha Kaczyńskiego w latach 1989-2000. Poszczególne punkty tego rozdziału dotyczą takich kwestii, jak: działalność w pierwszych miesiącach III RP, działalności w latach 1990-1995 oraz sprawowanie funkcji Ministra Sprawiedliwości.

W trzecim rozdziale pracy przybliżono działalność polityczną Lecha Kaczyńskiego w latach 2001-2005. Rozdział ten podzielony został na dwa bloki tematyczne. W pierwszym z nich omówiono działalność polityczną Lecha Kaczyńskiego od 2001 roku do kampanii prezydenckiej w 2005 roku, natomiast w drugim - zwycięską kampanię prezydencką z 2005 roku.

W czwartym, ostatnim rozdziale pracy, omówiono najważniejsze aspekty działalności Lecha Kaczyńskiego jako Prezydenta Polski. W rozdziale tym opisano takie kwestie, jak: objęcie urzędu prezydenckiego, polityka historyczna Lecha Kaczyńskiego, jak również polityka zagraniczna Lecha Kaczyńskiego.

Podstawę źródłową pracy stanowią monografie i opracowania poświęcone sylwetce Lecha Kaczyńskiego, artykuły prasowe oraz informacje zamieszczone na stronach internetowych.

Tytuły rozdziałów:
1. Wstęp
2. Działalność naukowa i polityczna Lecha Kaczyńskiego do 1989 roku
3. Działalność polityczna Lecha Kaczyńskiego w latach 1989-2000
4. Działalność polityczna Lecha Kaczyńskiego w latach 2001-2005
5. Lech Kaczyński jako Prezydent Polski
6. Zakończenie
7. Bibliografia