Kryzys i anomia jako blokada rozwoju młodzieży

Czym jest anomia?

Anomia określa stan społeczny, w którym jednostka społeczna wobec narzucanych przez społeczeństwo celów czy wartości, które należy realizować, nie ma możliwości zrealizowania tych celów czy uzyskania wartości za pomocą społecznie akceptowanych środków czyli zgodnie z przyjmowanymi w społeczeństwie normami. Pomiędzy sytuacją społecznej anomii a osobowością społeczną wytwarza się mechanizm izomorfizmu (odwzorowanie jednego przez drugie) i sprzężenia, pośredniczony poprzez głęboko zakorzenione w kulturze symbole, stanowiące treść wczesnej, przeddyskursywnej socjalizacji . Anomia to pewnego rodzaju stan niepewności i zagubienia w systemie aksjonormatywnym spowodowanym najczęściej jego transformacją. Jednostka społeczna w stanie anomii nie potrafi ocenić, zgodnie z którymi normami należy działać i jakie wartości internalizować.

Kryzys i anomia w Polsce

W Polsce kryzysie i sytuacji pełnej anomii społecznej towarzyszy rozpad więzi społecznych, rozpad wzorów i norm kulturowych, a także upadek etosu pracy i wzrostu poczucia zagrożenia. Społeczeństwo zatracając jasne i akceptowalne reguły własnej organizacji i zachowań jednostek, odrzuca istniejący system prawa, kwestionuje zasady własnego państwa nie tylko staje jako całość wobec wielkiego zagrożenia, ale może ustanawiać blokadę rozwoju moralnego przed własnymi dziećmi. Badania polskich socjologów w pełni potwierdzają występowanie sytuacji pełnej anomii społecznej jako skumulowanego kryzysu efektywności, legitymizacji i tożsamości systemu oraz występowanie poczucia deprywacji, alienacji i poczucia anomii.