Zjawisko anomii wśród młodzieży z wybranego regionu

Opis zawartości pracy

Rozdział pierwszy przedstawia stan badań nad zjawiskiem anomii, ukazując jego definicje, genezę oraz ewolucję w kontekście socjologicznym. Autor omawia różnorodne podejścia teoretyczne, wskazując na ich znaczenie dla zrozumienia współczesnych problemów społecznych.

Rozdział drugi koncentruje się na założeniach metodologicznych, które posłużyły do przeprowadzenia badań empirycznych. Opisano tu cel badania, zastosowane techniki oraz sposób doboru próby badawczej. Autor wyjaśnia, dlaczego wybrano określone narzędzia i jak zapewniono rzetelność oraz trafność wyników. Rozdział ten stanowi kluczowy element dla oceny wiarygodności uzyskanych danych.

Rozdział trzeci skupia się na identyfikacji zjawiska anomii wśród młodzieży z wybranego regionu. Przedstawiono charakterystykę badanej populacji, uwzględniając zachowania patologiczne oraz dane dotyczące przestępczości wśród nieletnich. Omówiono również wyniki badań własnych, analizując je pod kątem statystycznym i jakościowym. Na podstawie przeprowadzonych wywiadów sformułowano wnioski dotyczące skali i przyczyn anomii w lokalnym środowisku młodzieżowym.

Definicja anomii

Anomia, według greckiego źródłosłowu to brak prawa, postępowanie niezgodne z prawem – nierząd lub życie nierządne, tj. pozbawione dobrych reguł. Dla kontrastu antonim anomii – eunomia – oznacza dobre przestrzeganie praw, postępowanie zgodne z prawem, dobrą ustawę lub dobry porządek prawny. Ta zawarta w etymologii słowa intuicja znaczeniowa wyznacza również najbardziej ogólny sens socjologicznego rozumienia anomii jako stanu załamania podstawowych wartości i norm społecznych, dający się opisać w kategoriach dezintegracji, dezorganizacji, rozregulowania, chaosu, entropii.

W socjologii kategoria anomii pojawiła się za sprawą Emila‘a Durkheima i odnoszona jest do zespołu zjawisk opisujących procesy destrukcji ładu społecznego, w szczególności zaś jego podstaw akcjonormatywnych. Zainteresowanie Durkheima problematyką anomii nie jest przypadkowe – odzwierciedla charakter problemów społecznych, jakie w końcu XIX wieku i na początku XX stały się udziałem krajów Europy Zachodniej na skutek burzliwych przemian politycznych, gospodarczych, społecznych ( bardzo intensywny rozwój ekonomiczny i związane z nim głębokie zmiany strukturalne, wydarzenia Komuny Paryskiej, rewolucji w 1905 roku). Towarzyszące tym wydarzeniom i zmianom nieobojętne dla stabilizacji społecznej zjawiska zamętu, politycznej niesubordynacji i rozluźnienia moralnego budziły niepokój zaangażowanych ideowo i tradycyjnie zorientowanych grup społecznych. Nie mógł ich nie zarejestrować tak wnikliwy badacz współczesnych sobie społeczeństw, jak Durkheim, który poprzez analizy tych zjawisk ustanowił w socjologii właściwy sobie i do dziś obecny sposób myślenia o anomii, przywoływany zawsze wtedy, gdy mniej lub bardziej spektakularne zmiany wywołują groźne dla dotychczasowych reguł integracji społecznej zjawisko masowego odchodzenia społeczeństwa od ustalonych wzorów kulturowych.