Wyrok Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości w Hadze w sprawie muru Palestyńsko- Izraelskiego

Bliski Wschód. Miejsce narodzin trzech największych religii monoteistycznych: judaizmu, islamu i chrześcijaństwa. Jest to obszar uznawany obecnie za generator konfliktów, nawet na skalę globalną.

Początki powstania ludności i państwa Izrael są ściśle związanie z Biblią. Początkowo Izraelici byli ludem koczowniczym dzieląc się na mniejsze grupy żyjące osobno. Zajmowali się oni hodowlą bydła i uprawą roli. Przemierzali stepowe tereny w wzdłuż Mezopotamii i Syrii aż do granic Egiptu. Czuli się jednak członkami jednego ludu. Ludność tych obszarów z mieszanymi uczuciami reagowała na pojawianie się ludności Żydowskiej.

W starożytności obecna Palestyna nosiła nazwę Kanaan. Od neolitu rozwijały się, tak jak na całym Bliskim Wschodzie, pierwsze miasta (m.in. Jerycho). Niekorzystne położenie geopolityczne Kanaanu w miejscu, gdzie prowadziły szlaki handlowe pomiędzy Afryką, Azją i Europą, powodowało, że region ten był podbijany przez wiele ludów, m.in.: Egipcjan, Hetytów, Hebrajczyków, Filistynów, Asyryjczyków, Arabów, Turków ottomańskich, Brytyjczyków czy Izraelitów.

Koniec XIX wieku w Europie spowodował narastanie tendencji nacjonalistycznych i antysemickich. Prześladowania ludności żydowskiej w Rosji, w Niemczech, Austro- Węgrzech i we Francji spowodowały, że europejscy Żydzi rozpoczęli opracowywać koncepcje odbudowy swojego państwa.

Do początku XX wieku teren Palestyny przenikał w skład Imperium Osmańskiego. Podczas I wojny światowej na Bliskim Wschodzie dominowały już mocarstwa europejskie. Dawnymi terytoriami podzieliły się Francja i Wielka Brytania, tworząc według decyzji Ligi Narodów tzw. terytoria mandatowe.

Żydowska emigracja do Palestyny miała swoje początki już w trakcie I wojny światowej, a po 1918 jej tempo wzrosło znacząco. Nasiliła się szczególnie w latach trzydziestych po objęciu w Niemczech władzy przez Adolfa Hitlera oraz w trakcie i po II wojnie światowej. Do Palestyny przyjeżdżali wtedy ci którzy przeszli przez nazistowskie prześladowania. Żydzi napływali do Palestyny z różnych części świata ( m.in. z Polski ), ku niezadowoleniu miejscowych Arabów, szybko stających się mniejszością. Palestyna zaczęła być miejscem ostrych konfliktów. Ścierały się w tym miejscu dwa światy. Z jednej strony arabski nacjonalizm ukierunkowany wbrew żydowskim osadnikom. Arabów jednoczył język, islamska wiara i kultura . Z drugiej strony coraz mocniejsze było dążenie Żydów do utworzenia swojego państwa. Ponadto Arabowie i Żydzi byli przeciwni brytyjskiej dominacji, dopuszczając się aktów terroru wobec stacjonujących tam wojsk brytyjskich.

Sam konflikt pomiędzy Izraelem a Palestyną jest częścią większego konfliktu, tzw. Konfliktu izraelsko–arabskiego. Terminem tym określa się „okres ponad pół wieku politycznych napięć i jawnych niechęci pomiędzy Arabami a żydami na Bliskim Wschodzie”. Ma on wymiar terytorialny, etniczny oraz religijny i jest przyczyną wielu ataków na przeciwników.

W czasach współczesnych, jako główne zadania, ruch ten stawia sobie „utrzymanie jedności narodu Żydowskiego żyjącego w rozproszeniu” oraz podtrzymywanie jego więzi z Izraelem. Trzeba jednak przybliżyć tę historię tak, aby wskazać związek syjonizmu z tym konfliktem.

Jak wiadomo naród Żydowski, historycznie związany z terenami Palestyny (żydów nazywano wtedy Izraelitami lub Hebrajczykami), rozproszony był po całym świecie. Istniało wiele planów mających na celu założenie własnego państwa (niektóre wskazywały na przykład tereny dzisiejszej Ugandy, jako miejsce dobre dla osiedlenia się żydów). Znaczenie syjonizmu bardzo wzrosło z powodu nasilających się w Europie tendencji nacjonalistycznych oraz antysemickich. Pomysł utworzenia ostoi dla prześladowanego narodu popierało coraz więcej osób. Jako jego miejsce coraz częściej wskazywano Palestynę – krainę związaną zarówno historycznie jak i kulturowo z narodem żydów. Znajdowali się również przeciwnicy wszystkich tych planów, niekiedy byli nimi sami żydzi. Ortodoksyjne zasady mówiły o wierze w Biblię, w której zapisana była zapowiedź nadania ziemi narodowi wybranemu przez Mesjasza, który ma nadejść. Żydzi, którym coraz trudniej było żyć w Europie, początkowo nie zwracali na to uwagi. Przed wybuchem II wojny światowej (dokładnie do 1917 roku) Palestyna była częścią Imperium Osmańskiego. Od 1920 roku jej ziemie wchodziły w skład Brytyjskiego Mandatu Palestyny. Prawie 50 lat wcześniej rozpoczęła się migracja do tamtych terenów tysięcy żydów, żyjących wcześniej w diasporze. Kolejnym krokiem do ustanowienia własnego państwa było oświadczenie brytyjskiego ministra spraw zagranicznych lorda Arthura Jamesa Balfoura. Dokument ten, zwany deklaracją Balfoura i wydany 2 listopada 1917 roku, mówił „o poparciu

Wielkiej Brytanii dla koncepcji utworzenia Żydowskiej siedziby narodowej w Palestynie”.

Adekwatnie z deklaracją z 1917 roku w 1947 na forum ONZ zaproponowano podział terenu Palestyny na część żydowską i arabską. Po wydarzeniach holocaustu światowa opinia publiczna poczuwała się moralnie zobligowana do przekazania ludności żydowskiej prawa do własnego państwa.